Pojawił się w budynku sądu, przemoczony lodowatym deszczem, przyciskając do siebie jedyną rodzinę, jaka mu pozostała. Pracownik sądu próbował zatrzymać go przy drzwiach.
— Proszę pana, ze zwierzętami nie wolno.
Herbert przytulił swojego małego teriera o imieniu Chance jeszcze mocniej.
— W takim razie nie mogę wejść. On zostaje ze mną.
Ten sześćdziesięciodwuletni mężczyzna od trzech lat żyje na ulicy, po tym jak stracił pracę i mieszkanie. Każdej zimnej nocy i każdego trudnego dnia Chance był jego cieniem i obrońcą. Wczoraj wieczorem front chłodny uderzył tak mocno, że Herbert wyłamał zamek w bramie placu budowy, tylko po to, by schronić ich oboje pod plandeką przed wiatrem. Rano został aresztowany.
Gdy zamieszanie przy drzwiach przerwało ciszę sali sądowej, sędzia Mariana Díaz podniosła wzrok i zobaczyła przestraszonego mężczyznę oraz drżącego psa. Poleciła, aby go wpuścić. Głos Herberta zadrżał, gdy tłumaczył, dlaczego wtargnął na cudzy teren. Przez cały czas zerkał na Chance’a, skulonego w jego płaszczu.
— On jest wszystkim, co mam, proszę pani. To mój chłopiec.
Sędzia nie zobaczyła przestępcy. Zobaczyła człowieka, który próbował chronić swoją rodzinę. Zwróciła się do prokuratora:
— To nie jest przestępstwo. To wołanie o pomoc.
Oddaliła zarzuty i poprosiła tylko o jedno: aby Herbert spotkał się z pracownikiem socjalnym, z którym wcześniej się skontaktowała, tak aby można było umieścić go w schronisku przyjmującym zarówno ludzi, jak i ich zwierzęta.
Herbert skinął głową, ogarnięty ulgą, i przytulił Chance’a jeszcze mocniej.
— Damy radę — powiedziała sędzia Díaz. — Nie jesteście już sami.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz