Najwcześniejszy raport o królach szczurów pochodzi z 1564r.
Okazy królów szczurów są przechowywane w niektórych muzeach. Muzeum Mauritianum w Altenburgu w Turyngii posiada największego znanego zmumifikowanego "króla szczurów", znalezionego w 1828r. w kominku młynarza w Buchheim, składającego się z 32 szczurów.
Inni królowie są pokazywani w muzeach w Hamburgu, Getyndze, Hameln i Stuttgarcie.
Muzeum Zoologii w Tartu w Estonii ma również swój okaz.
Król znaleziony w 1930r. w Nowej Zelandii, wystawiony w Muzeum Otago w Dunedin, składał się z niedojrzałych czarnych szczurów, których ogony zaplątały się w końskie włosy.
Król szczurów odkryty w 1963r. przez rolnika P. van Nijnattena w Rucphen w Holandii, opublikowany przez kryptozoologa M. Schneidera, składał się z siedmiu szczurów. Zdjęcia rentgenowskie pokazują formacje kostniny w pęknięciach ogonów, co sugeruje, że zwierzęta przetrwały przez dłuższy okres czasu z zaplątanymi ogonami.
Jedna z obserwacji z 2005r. Pochodzi od estońskiego rolnika w regionie Võrumaa.
Podobne zjawiska odnotowano u innych gatunków. W kwietniu 1929 r. w Holstein (Niemcy) odnotowano grupę młodych myszy leśnych, a w czerwcu 2013 r. W Reginie, Saskatchewan znaleziono "wiewiórczego króla" złożonego z sześciu żywych wiewiórek sklejonych razem żywicą. Wiewiórki zostały rozdzielone przez lekarzy weterynarii.
Nie wiadomo, czemu w tylu przypadkach zwierzęta połączyły się akurat końcówkami ogonów, możliwe jednak, że do tych zjawisk przyczynili się ludzie, robiąc sobie kawały, czy dręcząc gryzonie. Niemniej jednak, widok takiego "króla" z pewnością jest niepokojącym doświadczeniem i niema się co dziwić, że dawniej ludzie uznawali to zjawisko za zły omen.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz