Wilczyca

Wilczyca wydała cichy jęk – coś pomiędzy bólem a strachem. Spojrzała na mężczyznę, który powoli się zbliżał. W jej oczach było coś mądrego, ale i przerażonego. John dobrze wiedział, jak trzeba się zachować przy rannych zwierzętach – spokój to podstawa. W tej ciszy lasu miał wrażenie, że ich serca biją w jednym rytmie.

– Spokojnie, piękna – powiedział po angielsku, cicho, łagodnie. Nie miało znaczenia, że nie rozumiała słów – ton był ważniejszy.

Pułapka była stara i zardzewiała, ale trzymała mocno. Pewnie zostawił ją jakiś kłusownik. John wyjął scyzoryk, ustawił dźwignię i jednym pewnym ruchem uwolnił jej łapę. Wilczyca krzyknęła, ale nie rzuciła się na niego. Leżała, ciężko oddychając, a krew wsiąkała w liście. John szybko otworzył apteczkę i owinął ranę bandażem.I wtedy wydarzył się pierwszy cud. Z zarośli wyszły trzy małe wilczki. Całe się trzęsły ze strachu, zatrzymały się na skraju, z opuszczonymi uszami. Nie wiedziały, co się dzieje. Matka spojrzała na nie i wydała niski, spokojny dźwięk – znak, że wszystko jest w porządku, że *to nie wróg.*

John nie ruszał się ani o krok. Nie chciał ich przestraszyć. Jeden z małych podszedł bliżej, powąchał powietrze, a potem przytulił się do matki. Zaraz potem dołączyły pozostałe dwa.

Słońce zaczynało się wspinać między stare konary. John wiedział, że musi wracać, ale nie potrafił jej tak zostawić. Podniósł gałąź, zrobił coś w rodzaju małego schronienia z peleryny. Wilczyca jakby to zrozumiała – już się nie szarpała, tylko patrzyła na niego swoimi żółtymi, zmęczonymi oczami. W tych oczach była wdzięczność.John wrócił do swojej chatki kilka kilometrów dalej. Cały dzień myślał o niej. Przez lata był agentem wywiadu – widział ludzi, którzy kłamali, zdradzali, kombinowali – ale nigdy nie spotkał takiej godności w spojrzeniu jak wtedy, u zwierzęcia. Tej nocy nie mógł zasnąć. A o świcie wrócił.

Wilczycy już nie było. Zostały tylko ślady łap i kawałek bandaża. John poczuł w piersi dziwną pustkę – coś pomiędzy smutkiem a ulgą.

– Dobrze – wyszeptał. – Udało ci się.

Minęło trochę czasu. Trzy tygodnie później John sprawdzał młode drzewa na skraju lasu, niedaleko tej starej pułapki. Nagle poczuł, że ktoś go obserwuje. Odwrócił się – i zobaczył ją. Wilczycę. Szła cicho, jak cień, a w jej oczach był spokój. Za nią szły trzy młode – większe już, ale wciąż z tą dziecięcą ciekawością.Nie podeszła bliżej. Zatrzymała się jakieś dziesięć metrów dalej i spojrzała mu prosto w oczy. John zrobił krok w tył – z szacunkiem. I w tej ciszy było coś, jakby nieme porozumienie: dwie istoty z różnych światów, połączone jednym gestem współczucia.

Po chwili wilczyca uniosła lekko głowę i wydała krótki dźwięk – jakby na pożegnanie. Odwróciła się i zniknęła w lesie razem z młodymi. Liście zaszumiały pod ich łapami, a potem znowu zapadła cisza.

John stał jeszcze długo, patrząc w miejsce, gdzie zniknęli. Wiedział, że coś się w nim zmieniło.Przez lata w służbach uczono go, że zaufanie to luksus, a litość – słabość. Ale las pokazał mu coś innego: że czasem, ratując jedno stworzenie, ratujesz też samego siebie.

Tego dnia postanowił zostać leśnikiem na zawsze. Już nie szukał przygód – tylko spokoju między drzewami, szumu wiatru, wycia wilków nocą. A czasem, w zimne wieczory, wydawało mu się, że słyszy znajome wycie gdzieś w oddali. Nie z bólu – z życia.

I wtedy się uśmiechał, wiedząc, że gdzieś w kanadyjskim lesie wilczyca i jej młode żyją wolne. Tak, jak powinni żyć wszyscy, którzy choć raz poznali prawdziwą dobroć.