„Chodząca padlina”                                               co chodzi? Dowiedźcie się sami. Pozdrawiam  

  

Miałam zamkniętepowieki. Oddychałam głęboko łapiąc kolejne porcje powietrza.Czemu było mi tak duszno i gorąco? Otworzyłam powoli oczy, jednaknadal otaczały mnie ciemności. Czarne powietrze… Ciemnościpowodowały, że bolała mnie głowa. Chciałam się ruszyć, czułamjak każda z kości po kolei zazgrzytała. Dotknęłam swojej prawejdłoni, była lodowato zimna, przerażająco lodowata. Coś było nietak. Powoli wstałam, jednak w ciemnościach coś mi touniemożliwiało, uderzyłam głową w coś twardego. Chciałamwyciągnąć przed siebie dłonie, ale coś mi to uniemożliwiało.Napierałam z całych sił, nagle oślepiło mnie światło. Leżałamw trumnie…

***

Wieko trumny powoli sięuchylało, powietrze w kaplicy wypełnił odór zgnilizny. W oddalisłychać było krzyki, płacz i wycie syren, Potem rozległo sięparę wystrzałów z karabinu, następnie wszytko ucichło. Tak jakbyświat zatrzymał się w jednaj sekundzie w miejscu, martwa cisza.

***

Usiadłam iprzysłuchiwałam się odgłosom w dali. Jednak gdy wszystko ucichłopoczułam niesamowity strach. Ręką dotknęłam białego jedwabiuwyścielającego trumnę. Czemu w niej leżałam? Spojrzałam naręce, były blado sine. Ten zapach był nie do zniesienia, jak bymznalazła się pomiędzy gnijącymi zwłokami, ale ich nigdzie niebyło. To był mój zapach.

Wstałam i wyszłam jednakpo chwili upadłam na zimie. Usłyszałam trzask łamanych kości wkostkach, jednak niczego nie poczułam, żadnego bólu. W oddaliznowu usłyszałam wystrzały. Spojrzałam przez okno, przez którepadały złote promienie słońca. Musiałam jeszcze chwilęprzyzwyczaić swoje oczy do światła, potem zobaczyłam coznajdowało się na zewnątrz. Tak jak przypuszczałam, byłam wjakiejś cholernej kaplicy. Na dworze dostrzegłam nagrobki, w oddaliroztaczał się widok na miasto. Miasto? Co chwile gdzieś cośeksplodowało, paliło się, dymiło. Jak by panowała wojna.Usłyszałam krzyk i odwróciłam się. W drzwiach stał ksiądz iprzyglądał mi się. Upadł po chwili na kolana i zaczął sięmodlić ściskając w rękach różaniec. „Dobry Boże, zmiłuj sięnad nami”. Wtedy ich zobaczyłam. Niczym wygłodniałe stadopodbiegli do księdza. Poruszali się szybko i zwinnie, ich ruchyprzerażały mnie. Przyglądałam się z zapartym tchem jakrozszarpywali go na strzępy. Wbijali swoje zęby w jego ciało abydostać się do ciepłych narządów wewnętrznych. Pochłanialikażdą część jego wnętrza. Ksiądz po chwili przestał sięruszać, ale oni nadal siedzieli na nim i pożerali jego wnętrzności.Jeden z nich uniósł powoli wzrok, jego blada i sina skórakontrastowała z twarzą wymazaną krzepnącą już krwią. Podbiegłzwinnie w moją stronę, stałam nieruchomo i czułam odórdobiegający z jego rozkładającego się ciała. Myślałam, że tojuż koniec, że skończę za chwilę tak jak ten nieszczęsnyksiądz. Ale on tylko przyłożył nos do mojego ciała, wciągnąłgłęboko powietrze i odszedł.

Ponownie rozległ siękrzyk, wszyscy unieśli głowy i pobiegli w stronę, z którejdobiegał. Znowu zostałam sama.

Podeszłam do księdza, araczej do tego co z niego zostało. Dotknęłam ciepłej krwi, czułamsłodki zapach unoszący się z rozszarpanych zwłok, jednak pochwili gdy zastanowiłam się nad tym co robię, zemdliło mnie.Starałam się zwymiotować ale mój żołądek był pusty. Chwyciłamsię za brzuch, wtedy poczułam wielką ranę. Włożyłam rękę podbluzkę. Szew szedł od karku aż po linię spodni.

Usiadłam na ziemi izaczęłam myśleć. Co się do cholery stało? Wtedy uderzyło mnieto z ogromną siłą. Pamiętałam… Pamiętałam co się stało.

Jechałam do matki,wpadłam w poślizg i zderzyłam się z tirem jadącym z naprzeciwka. Potem wszystko było już czarne, obudziłam się wtrumnie. Byłam martwa? Jeszcze raz spojrzałam na ręce i paniczniezaczęłam szukać czegokolwiek w czym mogłabym się przejrzeć. Woknie delikatnie odbijała się moja sylwetka. Twarz tak jak by nienależała do mnie, sino biała cera, fioletowe usta i oczypodkrążone i wypełnione czernią. Górna warga delikatnie odrywałasię od mięśni pokazując pożółkłe i czerniejące zęby.

* * *

Było ich wielu w mieście.Biegali i szukali pożywienia, atakując każdą żywą istotę wktórej pulsowała ciepła krew. Nie zwracali uwagi na to czy byłoto niemowlę, kobieta w ciąży czy starzec. Ważne było tylko toaby pozbyć się nieustępującego, wewnętrznego głodu. Szał któryich ogarniał niszczył szare komórki w mózgu, nieznany wirus,który powodował, że martwi wstawali i wyruszali na łowy. Jednibyli powolni i niezdarni, jednak kolejna generacja ludzi-trupówstawała się coraz bardziej zwinna. Nie myśleli, nie czuli, niemówili… Jedyne czego szukali to pożywienia.

Młody chłopak, któregowłaśnie rozszarpywali przeklinał, starał się walczyć, ale bylisilniejsi. Jego ciało przestało się ruszać, wydał ostatnietchnienie. Umarł z otwartymi oczyma spoglądającymi w bezchmurneniebo.

* * *

Dostrzegłam powolne ruchyksiędza. Żył? Podbiegłam do niego, jednak jego oczy nie należałyjuż do żywej istoty. Jego rozszarpane ciało poruszało się corazszybciej, jednak pozrywane ścięgna nie pozwoliły się podnieść.Zamykał i otwierał usta jakby szukał koło siebie jakiegośpożywienia. Zaczął się czołgać w kierunku wyjścia z kaplicy.Poszłam za nim, z żalem patrzyłam jak resztki tego co kiedyś byłoczłowiekiem wyruszyło na łowy. Wtedy podniosłam cegłę iwyprzedziłam go. Cisnęłam nią w jego głowę. Szaro czerwony płynwypłynął z jego rozbitej czaszki. Tylko tyle mogłam zrobić dlaniego, nie powinien żyć. Tak samo jak ja… Ale ja żyłam.„Żyłam”. Dobre sobie… byłam jedną z nich, Bóg sam wie ileich było w mieście. Tylko dlaczego myślałam i nie robiłam tegoco oni?

Po godzinie powolnegomarszu dotarłam do miasta. Musiałam się upewnić czy to samo stałosię z moją matką i bratem. Zaczęłam biec w kierunku bloków, naktórych mieszkałam. Miasto w którym mieszkałam nie wyglądałojuż tak samo. Ulice pokryte były zwłokami. Niektóre z nichjeszcze się poruszały prosząc o pomoc. Umierający ludzi, którzypo śmierci mieli z powrotem powrócić. Mijałam ich obojętnie, wgłowie tylko miałam to, że muszę sprawdzić czy moja rodzina jestbezpieczna. Jednak po chwili oni mnie zatrzymali, stali tłumem przedjakimś niskim budynkiem wyciągając w górę ręce. Sięgali wkierunku mężczyzny, który schował się na dachu. Z pistoletucelował w ich głowy. Kula przeszyła czaszkę młodej kobiety,która padła od razu na ziemię. Jednak w miejsce jednej martwejistoty pojawiało się dziesięć nowych. Nagle mnie dostrzegł iwycelował. Kula przeszyła mi ramię, jednak nie poczułam bólu.Spojrzałam na rękę, z dziury wydobywała się czarna ciecz…

• Nie strzelaj do mnie!- Krzyknęłam. On wytrzeszczył oczy i przyglądał mi się przezchwilę – Nie jestem jedną z nich! – Podniósł się i wpatrywałwe mnie.
• Czym ty jesteś! -Jego głos drżał zdradzając tym samym strach, który go ogarniał.Trupy nadal wyciągały ręce nie zwracając na mnie najmniejszejuwagi.
• Nie wiem czym! -Podeszłam bliżej budynku i wspięłam się po kontenerze stojącymobok. Gdy byłam na szczycie i stanęłam naprzeciwko niego, oncofnął się i wycelował w moją stronę.
• Nie podchodź! Jesteśmartwa! – Ręce ze strachu ledwo co trzymały pistolet – Dlaczegojesteś inna?! – To zabrzmiało jak zarzut.
• Nie wiem. Obudziłamsię trzy godziny temu, może wcześniej – Opuścił pistolet iusiadł na dachu.
• Świat jest martwy,wszyscy są martwi. Nadszedł dzień sądu ostatecznego –Przyłożył pistolet do głowy.
• Nie! – Krzyknęłamale po chwili rozległ się odgłos wystrzału. Mężczyzna leżałmartwy. Jego krew powoli spływała do moich stóp. I znowu poczułamten słodki zapach.

Kilkanaście minut późniejdotarłam do osiedla. Panowała tu idealna cisza. Gdyby nie chodząceciała, pomyślałabym, że wszyscy mieszkańcy zostali przesiedleni.Wbiegłam do klatki, potem schodami na ostatnie piętro. Stanęłamprzed drzwiami i nacisnęłam klamkę. Drzwi były zamknięte.Zaczęłam uderzać pięściami.

• Mamo! Mamo to ja! -Przyłożyłam ucho i usłyszałam szepty. Drzwi otwarły się zimpetem o mało co nie wywracając mnie na ziemię. W niech stałmój starszy brat i patrzał na mnie przerażony. W rękach trzymałtasak i mierzył nim we mnie – To ja! Nie poznajesz mnie?! -Opuścił broń i podbiegł do mnie, chwycił mnie za rękę iwciągnął do środka zamykając dokładnie dwa zamki. Matka staław drzwiach kuchni i z ręką zaciśniętą na ustach przyglądałami się. Chciałam podbiec do niej, przytulić się ale ona cofnęłasię przerażona. Wtedy zobaczyłam łzy na jej policzkach – Mamo!To ja! – Wtedy podbiegła do mnie i przytuliła. Chciałam płakaćza szczęście ale moje oczy nie chciały uronić ani jednej łzy.Brat stał cały czas za mną gotowy do ataku.
• Kochanie! Ty żyjesz!Ale jak… jakim cudem?!
• Nie wiem, naprawdęnie wiem – Brat w końcu opuścił tasak – Co się właściwietutaj dzieje? Wydaje mi się, że świat zwariował. Ten człowiekna dachu zanim się zastrzelił mówił o końcu świata
• Usiądź i zobacz…- Usiadłam na kanapie, matka włączyła telewizor.
  „Informujemy Państwa,że to nasz ostatni komunikat, który nadajemy. Prosimy wszystkich oznalezienie bezpiecznego miejsca, w którym można pozostać. Niewiemy jak długo plaga potrwa. Przypominamy, że nieznane jestźródło powstania wirusa. Ostrzegamy aby nie zbliżać się dozarażonych ludzi, wystarczy jedno ugryzienie, aby doszło doprzemiany. Aby zabić ich należy uszkodzić mózg lub złamaćrdzeń kręgowy. Wszyscy zarażeni powinni zostać od razuzlikwidowani aby nie stanowić zagrożenia dla innych. InformujemyPaństwa, że to nasz ostatni komunikat…”. Matka wyłączyłatelewizor.
• Nadają to odgodziny, nic więcej nie ma, żadnych innych informacji. Telefony iinternet nie działają, tak jak by naprawdę świat się skończył– Nie mogłam w to uwierzyć. To się działo na całym świecie,miliony ludzi, którzy powinni być martwi chodziło i powiększałogrono maszyn do zabijania. Każda kolejna ich ofiara stawała sięjednym z nich.
• Musimy stąd uciekać– Wstałam i zaczęłam kierować się do wyjścia. Jednak bratstanął mi na drodze.
• Nie! Tutaj jestbezpiecznie. Nie wiem dlaczego jesteś jaka jesteś, my na zewnątrznie jesteśmy bezpieczni.
• Nie możemy tutajsiedzieć! Prędzej czy później dostaną się tutaj.
• I co z tego? Tobienic nie grozi! Jesteś jedną z nich! – To zabrzmiało jak zarzut.Brat patrzał mi z nienawiścią w oczy. Jestem pewna, że z chęciąby odrąbał mi głowę tasakiem, na którym coraz mocniej zaciskałpięść – Mówili, że nikt nie jest bezpieczny w towarzystwiezarażonych! Nie powinno cię tutaj być! – Ruszył w moją stronę.Chwycił za rękę, otworzył drzwi i wypchnął na zewnątrz.Zdążyłam tylko spojrzeć w stronę matki, która zakryła oczyrękoma. Nie odezwała się, nie zatrzymała go. Pozwoliła mu abypozbył się mnie jak śmiecia. Moja własna rodzina! Stałam jeszcze kilkanaście minut pod drzwiami uderzając pięściami,prosząc, aby mnie wpuścili. Jednak zdałam sobie sprawę, żezostałam sama.
  Wlokąc nogę za nogąwyszłam na ulicę. W moim oknie były zamknięte żaluzje.Wiedziałam, że stoi tam matka i patrzy zapłakana na mnie. Ale comogli zrobić? Stanowiłam dla niech zagrożenie, nie chcieliryzykować. Ze mną pożegnali się już dawno, wtedy kiedy umarłamw wypadku.
  Dotarłam na skrzyżowaniei rozejrzałam się. Rzędy opuszczonych samochodów, niektóre znich były kompletnie zmiażdżone, ulica pokryta była gazetami iinnymi śmieciami. Oni chodzili powoli między tym labiryntem ikłapali ustami. Mijali mnie obojętnie, byłam jedną z nich.Martwymi zwłokami, które nie powinny mieć prawa istnieć.
  Przeszukiwałam po koleikażdy z samochodów szukając w stacyjce kluczy. Wsiadłam doczerwonego Passata i odpaliłam silnik. Powoli wycofałam na pustypas i z impetem ruszyłam przed siebie. Musiałam opuścić tomiasto, udać się jak najdalej. Jechałam aż nie znalazłam siępoza nim, otaczały mnie teraz lasy, gęste i ciemne. Nagle zmuszonabyłam się zatrzymać, droga zastawiona była płotkamiostrzegawczymi i napisami, że zakaz opuszczania tego terenu.Kawałek dalej stały wojskowe ciężarówki, samochody i dwahelikoptery. Między nimi coś się poruszało, mężczyzna wmundurze. Z ciekawością spojrzał w moim kierunku i podszedł.
• Proszę opuścićpojazd i wyjść tak abyśmy widzieli twoje ręce – Zaraz za nimpojawiło się kilku innych żołnierzy. Zrobiłam tak jak kazali –Proszę podać swoje personalia!
• Jestem Julia Jamesz Nowego Orleanu, chcę się tylko stądwydostać! – Gdy jeden z nich podszedł do mnie od razu uniósłbroń.
• Jestjedną z nich! – Wtedy wszystko potoczyło się błyskawicznie.Kilku z nich zaszło mnie od tyłu, wygięli do tyłu ręce takmocno, że usłyszałam łamiące się kości w nadgarstkach. Potemmnie powalili na ziemię i związali ręce – Nie zabijajcie jej!Musimy dostarczyć ją do laboratorium, to kolejny przypadekrozumnego! – Nakryto mi worek na głowę i wrzucono jak padlinę dojakiegoś pojazdu.
  * * *
• Otoona – Powiedział oficer wpychając młoda dziewczynę doizolatki. Żal mu jej było, ale co mógł zrobić? Ona była jednąz nielicznych osób, które w jakiś nieznany sposób kontrolowalizakażenie wirusem biologicznym. Na podstawie jej krwi można byłostworzyć surowicę, która uratuje gatunek ludzki. Wiedział, żedziewczyna nie ma szans na normalne życie, że zostaniezlikwidowana, gdy tylko uda się to  zrobić naukowcom.