Dawno, dawno temu, na oceanie istniała wyspa, którą zamieszkiwały emocje, pragnienia i ludzkie cechy: Bogactwo, Duma, Smutek, Dowcip. A wszystkich razem łączyła Miłość.Pewnego dnia mieszkańcy wyspy dowiedzieli się, że niedługo wyspa zatonie. Przygotowali swoje statki do wypłynięcia w morze, aby na zawsze opuścić wyspę.Tylko Miłość postanowiła trwać do ostatniej chwili, by pomóc wszystkim załadować się na statki. Gdy pozostał jedynie maleńki skrawek lądu, Miłość poprosiła o pomoc.Pierwsze podpłynęło Bogactwo na swoim luksusowym jachcie. Miłość zapytała: - Bogactwo, czy możesz mnie uratować?
- Niestety nie. Pokład mam pełen złota, srebra i innych kosztowności. Nie ma pośród nich miejsca dla ciebie - odpowiedziało Bogactwo.Druga podpłynęła Duma swoim ogromnym Czteromasztowcem. - Dumo, zabierz mnie ze sobą! - poprosiła Miłość. - Niestety nie mogę cię wziąć! Na moim statku wszystko jest uporządkowane, a ty mogłabyś mi to popsuć. Zresztą sama widzisz, że wcale nie pasujesz do mojego wytwornego Czteromasztowca - odpowiedziała Duma i z dumą podniosła piękne żagle.Dowcip przepłynął obok Miłości nie zauważając jej. Był bowiem tak rozbawiony, że nie usłyszał nawet wołania o pomoc. Wydawało się, że Miłość zginie na zawsze w głębinach oceanu...Nagle Miłość usłyszała: - Chodź! Zabiorę cię z sobą! - powiedział nieznajomy starzec. Miłość była tak szczęśliwa i wdzięczna za uratowanie jej, że zapomniała zapytać kim jest jej wybawca.Na zbutwiałej łódce podpłynął Smutek. - Smutku, zabierz mnie ze sobą! - poprosiła Miłość. - Och, Miłość, ale ja jestem tak bardzo smutny, że wolę pozostać sam. Nie chcę twojego towarzystwa - odrzekł Smutek i smutnie powiosłował w dal.Miłość zapragnęła dowiedzieć się kim był ów tajemniczy starzec. Zwróciła się o poradę do Mądrości. - Powiedz mi proszę, kto mnie uratował? - To był Czas - odpowiedziała Mądrość. - Czas? - zdziwiła się Miłość. - Dlaczego właśnie jemu zależało i mi pomógł? - Bo *tylko Czas rozumie, jak ważnym uczuciem w życiu każdego człowieka jest Miłośc*́ - odrzekła Mądrość. „Spieszmy się kochać ludzi, tak szybko odchodza.̨ Zostają po nich buty i telefon głuchy.” ks.J.Twardowski.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz