Najpiękniejsze polskie erotyki

Jan Andrzej Morsztyn, "Niegłupia"

"– Kiedy się lepiej zalecać – doktora

Pytała panna – z rana czy z wieczora?"

Doktor powiada: – "Lepiej to osłodzi

Wieczór, lecz zdrowiu nie tak rano szkodzi".

"– Uczynię – mówi – według twego zdania:

Wieczór dla smaku, dla zdrowia z zarania".
[Jan Andrzej Morsztyn, "Niegłupia"]                                                                          

Kazimierz Przerwa-Tetmajer, "Lubię, kiedy kobieta…"

Lubię, kiedy kobieta omdlewa w objęciu,

kiedy w lubieżnym zwisa przez ramię przegięciu,

gdy jej oczy zachodzą mgłą, twarz cała blednie

i wargi się wilgotne rozchylą bezwiednie.

Lubię, kiedy ją rozkosz i żądza oniemi,

gdy wpija się w ramiona palcami drżącemi,

gdy krótkim, urywanym oddycha oddechem

i oddaje się cała z mdlejącym uśmiechem.

I lubię ten wstyd, co się kobiecie zabrania

przyznać, że czuje rozkosz, że moc pożądania

zwalcza ją, a sycenie żądzy oszalenia,

gdy szuka ust, a lęka się słów i spojrzenia.

Lubię to – i tę chwilę lubię, gdy koło mnie

wyczerpana, zmęczona leży nieprzytomnie,

a myśl moja już od niej wybiega skrzydlata

w nieskończone przestrzenie nieziemskiego świata.
[Kazimierz Przerwa-Tetmajer, "Lubię, kiedy kobieta…"]

Leopold Staff, "Gdy w twoich ustach"

Gdy w twoich ustach z nieukojem

Szukam twojego serca woni,

Chciałbym cię zgnieść w objęciu mojem,

Zawrzeć jak ptaka w mojej dłoni.

I ściskam twe najsłodsze ciało

Śniąc, bym, pijany szczęścia trunkiem,

Mógł pokryć ciebie całą, całą,

Jednym jedynym pocałunkiem.
[Leopold Staff, "Gdy w twoich ustach"]

Pocztówka, 1910–1930, fot. Biblioteka Narodowa (Polona)                                  

Emil Zegadłowicz, "Szał"

Gdy mi nagle zarzucasz nogi na ramiona

wrzącej w żyłach rozkoszy warem rozogniona –

gdy ręce moje, węże oszalałe żądzą,

po udach Twych i brzuchu ślepe, gniewne błądzą –

gdy Twe trzewia nasienia opryskuje wrzątek,

gdy krzyczę żeś Ty wieczność, koniec i początek –

gdy wołam: daj mi oczy! daj mi Twoje oczy! –

– ziemia zrywa praw łańcuch i w bezkres się toczy

z świstem, z łopotem, z hukiem! – ziemia – klacz chutliwa

pędzi! tętni! – a nad nią skier pienistych grzywa!

Do grzbietu jej przywarci, przemienieni w jedno,

lecimy w zawierusze gwiazd w groźne bezedno!

[Emil Zegadłowicz, "Szał"]