w chwili potrzeby spisane
– Budzisz we mnie demona… – napisałam, od razu prosząc by przestała.
– Demon. Uoooo.
– Są momenty, w których staję się bezwstydną… Czasami do nich docierasz, a wtedy budzi się mój demon.
– Demon. Uoooo.
– Są momenty, w których staję się bezwstydną… Czasami do nich docierasz, a wtedy budzi się mój demon.
Usiadłam wygodniej i zaczęłam się zastanawiać. Potoki słów same płynęły, łączyły się w jeden strumień, a ten zburzony wciągał kolejne zmysły, porywał ze sobą, dobierając reakcje i odczucia, tworząc całość. Słowa same układały się w zdania, sama myśl paliła pożądaniem, pragnieniem i żywym ogniem na policzkach. Obraz stawał się coraz wyraźniejszy, smak coraz bardziej intensywny… Zapach. Zapach jak zwykle powodował dreszcze i budził uśpionego demona.
Demonem tym jest pragnienie. To oczywiste, jednak pragnienie dość sprecyzowane…
Kobiety zawsze traktowałam jako ciało, jak obiekt wizualny, ładny, zgrabny, pełen erotyzmu… Nigdy wcześniej nie czułam pociągu do kobiety pod kątem seksualnym w żadnym stopniu. Zawsze to było podziwianie atrakcyjności na odległość i zawsze było to widać, bo odkąd pamiętam wodziłam wzrokiem za kształtami, które w moim pojęciu były idealne.
Ona też mi się podobała i w pewnym momencie zaczynała pociągać seksualnie. Z jednej strony chciałam interakcji, a z drugiej czasami sztywniałam pod Jej dłońmi.
Dużo czasu mi zajęło nauczenie się czucia czegoś więcej niż tylko kojący chłód Jej skóry. Sporej odwagi wymagało przekroczenie jakiejś tam „śmiesznej” linii na piasku, którą kiedyś sama narysowałam patykiem.
Dużo czasu mi zajęło nauczenie się czucia czegoś więcej niż tylko kojący chłód Jej skóry. Sporej odwagi wymagało przekroczenie jakiejś tam „śmiesznej” linii na piasku, którą kiedyś sama narysowałam patykiem.
Dziś jestem jedną nogą za tą kreską, jednak boję się dopuścić do głosu swojego demona, boję się Jej reakcji i własnych pragnień… Więc uwiązałam bestię do palika, założyłam kaganiec i worek lniany na głowę, słuchawki podpięłam do iPoda i puściłam jakąś melodię sprzed lat żeby zajął się on czymś innym niż snucie fantazji. Zagłuszam… Tłumię dźwięki z zewnątrz i z wewnątrz. Dla bezpieczeństwa… By nie skrzywdzić demona, siebie, a przede wszystkim Jej.
Ale są dni, w których on szepcze mi do ucha, łechta serce, wstrzykuje pragnienie do krwi i żąda, podpowiada, czasami i wymusza.
Chce mi się… Czekać, marzyć i pragnąć, chcę trwać w oczekiwaniu, a już po odpowiednim czasu odczekaniu… Chwytać ustami wody krople, zlizywać wodne strugi… Centymetr po centymetrze… Być może w taki sposób, zostać nagrodzoną za moje zasługi. Chwycić delikatnie wargami lub zębami i musnąć końcem języka, wsłuchiwać się w słowa ciała i w ciszy… Witać się z aniołami. Dać spełnienia namiastkę, czuć powietrze przesłodzone feromonami… Dać dobre wspomnienie i uśmiechu garstkę. Wtulić się policzkiem w skórę, popatrzeć w górę… Poczuć to, zobaczyć to. Dać się otulić, puścić wodzę fantazji…
Chce mi się… Czekać, marzyć i pragnąć, chcę trwać w oczekiwaniu, a już po odpowiednim czasu odczekaniu… Chwytać ustami wody krople, zlizywać wodne strugi… Centymetr po centymetrze… Być może w taki sposób, zostać nagrodzoną za moje zasługi. Chwycić delikatnie wargami lub zębami i musnąć końcem języka, wsłuchiwać się w słowa ciała i w ciszy… Witać się z aniołami. Dać spełnienia namiastkę, czuć powietrze przesłodzone feromonami… Dać dobre wspomnienie i uśmiechu garstkę. Wtulić się policzkiem w skórę, popatrzeć w górę… Poczuć to, zobaczyć to. Dać się otulić, puścić wodzę fantazji…
Nie. Demon nie cierpi, nie pozwalam mu czuć smutku, czasami rzucam i karmię ochłapem słów lub emocji, czasami przytulam by nie czuł się samotny… Spuszczam ze smyczy w snach, wtedy w podziękowaniu bajki mi przynosi, łasi się i łasi… Śliną paskudzi piżamkę.
Dziś też mi coś przyniósł.
Szłam po łące, mokra trawa łaskotała w bose stopy. W powietrzu unosił się słodki zapach bzu. Szurałam stopami w wilgotnej trawie, a między stopami miałam zwierzątko. Małego, brązowego króliczka, który biegł za mną, pociesznie przeskakując kępki trawy. Zatrzymałam się, a on przykleił się mokrym futrem do mojej stopy. Obudziłam się. Była 3 w nocy. « siła argumentu
Szłam po łące, mokra trawa łaskotała w bose stopy. W powietrzu unosił się słodki zapach bzu. Szurałam stopami w wilgotnej trawie, a między stopami miałam zwierzątko. Małego, brązowego króliczka, który biegł za mną, pociesznie przeskakując kępki trawy. Zatrzymałam się, a on przykleił się mokrym futrem do mojej stopy. Obudziłam się. Była 3 w nocy. « siła argumentu
A autor bajki siedzi jak psychiczny z białymi, puchatymi uszami na głowie, które dostał od jeża. kulki, truskawki i flet
Zmiękły jej kolana. Znała ten głos. Szeroko otworzyła oczy. Miała ochotę krzyknąć… Ale zemdlała. bajka o plamkach…
– A będę. Pamiętaj, że lubię samców w skarpetkach.
bajka o plamkach…
– Napisz bajkę o plamkach, których się boisz – napisała.
– Nie – odpisałam mając przed oczami obraz, który momentalnie odbił się echem w moim ciele.
– Dlaczego?
– Nie dam rady, nie otworzę się tak. Nie poradzę sobie z myślą, że się dowiesz, ani z myślą, że dowiedzą się o tym inni.
– Nie – odpisałam mając przed oczami obraz, który momentalnie odbił się echem w moim ciele.
– Dlaczego?
– Nie dam rady, nie otworzę się tak. Nie poradzę sobie z myślą, że się dowiesz, ani z myślą, że dowiedzą się o tym inni.
Gęsia skórka jeszcze była widoczna na moich rękach, ciepło między udami delikatnie pulsowało na samą myśl, wystarczyło samo wyobrażenie… Zawsze miękły mi kolana, zawsze gdy tylko jeden z tych obrazów się pojawiał przed oczami. Z jednej strony strasznie bym tego chciałam, a z drugiej strony doskonale wiem, że to nie jest rzecz dla mnie, że nie dałabym sobie rady, że nie chcę tego przeżyć.
Nie byłam, nie jestem i nigdy nie będę aż tak wytrzymała na ból, a to z pewnością by bolało… Daleko poza granicę tego, co potrafiłabym znieść. Wiem, że musiałabym pokonać paniczny lęk przed unieruchomieniem, a to i tak byłoby mało.
Zrobiło mi się przykro. Zawsze byłam emocjonalna, zawsze tak reagowałam…
– Chciałabym kiedyś… – pojawiło się w głowie. Egoistyczne pragnienia posiadania czegoś, ot tak, po prostu.
Czasami się zastanawiam jak bardzo to co siedzi mi w głowie, mogłoby być dla mnie destrukcyjne. Tfu. Jak bardzo jest to destrukcyjne. Jest i to bardzo, ale wydaje mi się też, że rolą Sadysty nie jest burzenie, niszczenie… A budowanie, tworzenie…
I nic o Nas bez Nas.
Zrobiło mi się przykro. Zawsze byłam emocjonalna, zawsze tak reagowałam…
– Chciałabym kiedyś… – pojawiło się w głowie. Egoistyczne pragnienia posiadania czegoś, ot tak, po prostu.
Czasami się zastanawiam jak bardzo to co siedzi mi w głowie, mogłoby być dla mnie destrukcyjne. Tfu. Jak bardzo jest to destrukcyjne. Jest i to bardzo, ale wydaje mi się też, że rolą Sadysty nie jest burzenie, niszczenie… A budowanie, tworzenie…
I nic o Nas bez Nas.
Boję się. Boję się nawet myśleć o tym, że chciałabym dostać taki wpierdol żeby stracić przytomność… Przeraża mnie to, zawsze przerażało.
Racjonalnie podchodząc do tego tematu wiem, że nie dałabym rady przetrwać nawet ćwiartki z tego co musiałabym otrzymać w drodze do celu i Ona też to wie.
Moja świadomość w pojmowaniu masochistycznej części siebie… pozwala mi twierdzić, że na sprawę związaną z wytrzymałością oraz pozostającymi na skórze śladami ma wpływ wiele czynników i to dość zmiennych. Raz po zwykłym, lekkim pacnięciu potrafię mieć wylew na „pół” nogi, a innym razem po srogiej i dość intensywnej chłoście – zaledwie kilka, niewinnych plamek.
Z każdą kolejną chłostą lepiej poznaję reakcje mojego organizmu i jestem pewna, że żeby osiągnąć ten cel, musiałabym dostawać tak, jak nie lubię… A ja się boję, boję się dostawać tak jak nie lubię.
Racjonalnie podchodząc do tego tematu wiem, że nie dałabym rady przetrwać nawet ćwiartki z tego co musiałabym otrzymać w drodze do celu i Ona też to wie.
Moja świadomość w pojmowaniu masochistycznej części siebie… pozwala mi twierdzić, że na sprawę związaną z wytrzymałością oraz pozostającymi na skórze śladami ma wpływ wiele czynników i to dość zmiennych. Raz po zwykłym, lekkim pacnięciu potrafię mieć wylew na „pół” nogi, a innym razem po srogiej i dość intensywnej chłoście – zaledwie kilka, niewinnych plamek.
Z każdą kolejną chłostą lepiej poznaję reakcje mojego organizmu i jestem pewna, że żeby osiągnąć ten cel, musiałabym dostawać tak, jak nie lubię… A ja się boję, boję się dostawać tak jak nie lubię.
To samo się tyczy innego obrazu, który wywołuje u mnie dreszcze na całym ciele. Pręgi. Uda, boki, plecy… Jestem chyba chora. Bordowe pręgi… Dostaję wścieklizny macicy jeśli gdzieś widzę pręgi na zdjęciach. Paradoksalnie pręg się boję. Boję się wszystkiego co jest miękkie, wszystko to co się zawija wyzwala u mnie automatyczny bunt i sprzeciw.
Tak… Można zmusić, oczywiście. Przywiązać i wpierdolić. Jednak mi to by zrobiło krzywdę i wypaliłoby dziury w psychice.
Dlaczego unieruchomienie przy zadawaniu bólu powoduje u mnie paniczny lęk? Dlaczego ból, który jest przyjemny w innych warunkach zaczyna być czystym bólem, tym nieprzyjemnym bólem? Dlaczego?
Nie wiem, a najśmieszniejsze w tym jest to, że myśl o unieruchomieniu oczywiście mnie podnieca, bo jakże by inaczej… Realny wpierdol w chwili gdy jestem związana lub unieruchomiona nawet troszeczkę… Ten ból już nie jest fajny, powoduje ucieczkę, wyparcie i próbę schowania się gdzieś wewnątrz, skutkuje zamknięciem na to co odczuwam, powstaje mur… Tak mam… Boję się i już. Nie czuję się bezpiecznie i nie jest to wina osoby, która mnie wiąże i leje. Ona to wie… W ogóle to nie jest niczyja wina. Mój typ tak ma i koniec, kropka.
Ona nie niszczy, nie burzy, ale rozwija i buduje, pozwala abym sama zdejmowała cegiełki z muru… Między innymi i za to Ją szanuję.
Dlaczego unieruchomienie przy zadawaniu bólu powoduje u mnie paniczny lęk? Dlaczego ból, który jest przyjemny w innych warunkach zaczyna być czystym bólem, tym nieprzyjemnym bólem? Dlaczego?
Nie wiem, a najśmieszniejsze w tym jest to, że myśl o unieruchomieniu oczywiście mnie podnieca, bo jakże by inaczej… Realny wpierdol w chwili gdy jestem związana lub unieruchomiona nawet troszeczkę… Ten ból już nie jest fajny, powoduje ucieczkę, wyparcie i próbę schowania się gdzieś wewnątrz, skutkuje zamknięciem na to co odczuwam, powstaje mur… Tak mam… Boję się i już. Nie czuję się bezpiecznie i nie jest to wina osoby, która mnie wiąże i leje. Ona to wie… W ogóle to nie jest niczyja wina. Mój typ tak ma i koniec, kropka.
Ona nie niszczy, nie burzy, ale rozwija i buduje, pozwala abym sama zdejmowała cegiełki z muru… Między innymi i za to Ją szanuję.
Ślady owszem są ważne, są piękne i ja też je lubię, ale nie są dla mnie wyznacznikiem jakości chłosty ani nie są kwintesencją emocji czy ich wyznacznikiem. To czy interakcja Sadysty i masochisty jest udana widać po reakcjach między nimi w trakcie kontaktu… Ja emocję przedkładam nad zostawianie śladów, ale może ja dziwnie postrzegam TE sprawy…
No ale co z tym rozwijaniem, co z tym budowaniem?
Kiedyś było tak, że potrafiłam się popłakać. Nie z powodu bólu, ale z powodu braku akceptacji własnych reakcji. Nie radziłam sobie, próbowałam wypierać, negować, a nawet tłumić… Tekst o słowie łatce był ostatnim etapem mojej akceptacji własnego masochizmu.
Dzisiaj nie boję się przyznać do tego, że jestem masochistką, chociaż nie lubię o tym mówić. Dzisiaj jesteśmy w stanie popłynąć w emocjach obie i obie spełniając się, latamy w endorfinach… Gdyby postąpiła niewłaściwie i zmusiłaby mnie, burząc i niszcząc co stało Jej na drodze… Wydaje mi się, że nie reagowałabym tak na ból… Myślę, że żadna z nas nie miałaby przyjemności z tego… A tak? A tak jestem wolna, nieskrępowana własnymi reakcjami i w końcu nie mam obaw przed emocjami jakie mi w tym towarzyszą.
Śmiać mi się chce jak sobie przypominam nasz pierwszy raz.
Była pierwszą osobą, której się nie bałam. W sensie – nie bałam się, że zrobi mi krzywdę, mimo że zadawała mi ból, ja jego pragnęłam właśnie z Jej rąk. Mój lęk, który się czasami pojawia nie jest spowodowany obawą przed krzywdą z Jej ręki, a obawą przed czymś nowym lub paradoksalnie przed reakcją… A i tak Ona potrafi go opanować, potrafi mnie uspokoić. Wyczuć. Po prostu wie…
Kiedyś było tak, że potrafiłam się popłakać. Nie z powodu bólu, ale z powodu braku akceptacji własnych reakcji. Nie radziłam sobie, próbowałam wypierać, negować, a nawet tłumić… Tekst o słowie łatce był ostatnim etapem mojej akceptacji własnego masochizmu.
Dzisiaj nie boję się przyznać do tego, że jestem masochistką, chociaż nie lubię o tym mówić. Dzisiaj jesteśmy w stanie popłynąć w emocjach obie i obie spełniając się, latamy w endorfinach… Gdyby postąpiła niewłaściwie i zmusiłaby mnie, burząc i niszcząc co stało Jej na drodze… Wydaje mi się, że nie reagowałabym tak na ból… Myślę, że żadna z nas nie miałaby przyjemności z tego… A tak? A tak jestem wolna, nieskrępowana własnymi reakcjami i w końcu nie mam obaw przed emocjami jakie mi w tym towarzyszą.
Śmiać mi się chce jak sobie przypominam nasz pierwszy raz.
Była pierwszą osobą, której się nie bałam. W sensie – nie bałam się, że zrobi mi krzywdę, mimo że zadawała mi ból, ja jego pragnęłam właśnie z Jej rąk. Mój lęk, który się czasami pojawia nie jest spowodowany obawą przed krzywdą z Jej ręki, a obawą przed czymś nowym lub paradoksalnie przed reakcją… A i tak Ona potrafi go opanować, potrafi mnie uspokoić. Wyczuć. Po prostu wie…
To Ona uwolniła mnie z tego strachu, dzięki Niej przestałam się bać reakcji, to dzięki Jej podejściu zaczęłam się tym cieszyć. Krok po kroku. Bez Niej… Nie było by tego co jest teraz. Kto nas zna, ten wie jaka jest różnica między kiedyś, a dziś.
I sądzę, że gdyby kiedyś postąpiła inaczej… Dziś nie byłoby – nas.
I sądzę, że gdyby kiedyś postąpiła inaczej… Dziś nie byłoby – nas.
A zaczęło się od niewinnego lania, od poczucia bezpieczeństwa, od ciepła i od słuchania tego co mówiłam w kwestii odczuwanego bólu… Dopasowała siłę i intensywność do mnie i do mojej świadomości, mając na uwadze moje reakcje i odczucia, a potem… Systematycznie podnosiła poprzeczkę na tyle na ile czuła, że może. Posuwała się dalej centymetr po centymetrze tak aby nie zrobić krzywdy, ostrożnie i z rozwagą, z dnia na dzień wydobywała coraz więcej… Czasami nawet się zatrzymywała, mimo że ja chciałam więcej. Tak „wychowała sobie masochistkę”. « skarpetki w salonie
– Jak dorosnę chcę być krokodylem – pisnął mały Smok, pieszczotliwie nazywany przez królika Jaszczurką « zdrada
skarpetki w salonie
Z dedykacją dla jeża i jego skarpetek 
– Jeżu – zaczął króliczek. – Czy nie sądzisz, że w tych łuskach Smoczycy tyłek wygląda zacnie?
Jeż się nienaznaczanie zarumienił i skinął głową.
– Tak… – ciągnął króliczek, wdrapując się po korze drzewa obok jeża. – Ta kwestia nie podlega dyskusji.
Jeż się nienaznaczanie zarumienił i skinął głową.
– Tak… – ciągnął króliczek, wdrapując się po korze drzewa obok jeża. – Ta kwestia nie podlega dyskusji.
****
– A jeż może mi pomóc? – zapytała Smoczyca.
– Nie – warknął w żartach króliczek. – Napisałaś, że sama zrobisz – wyszczerzył ząbki.
Prowokował. Nawet sam nie wiedział jak bardzo prowokował… Cierpliwość Smoczycy nie zna granic… Chyba. Zabrała się za obieranie marchewki, chwilę później już tarła cukinię, marchew i zaczęła mruczeć coś pod nosem, jakieś klątwy pewnie rzucała na cebulę, bo właśnie cebuli nadszedł kres.
Królik pociągał nosem, zapach cebuli drażnił zmysł powonienia i wyciskał ciecz z oczu. Stał i mieszał widelcem w misce z jogurtem…
– Królik w czosnku – mamrotał pod nosem.
– E? – zainteresowała się Smoczyca.
– Cały jamnik walił czosnkem. Następnym razem albo przyniosę gotowy sos czosnkowy, albo zrobię go na miejscu – naburmuszył się.
Mała konsternacja.
– Jeżu?! Co robisz?
– Zamiatam salon.
Smoczyca spojrzała na królika, królik na Smoczycę i parsknęli śmiechem w porozumieniu. Królik zapluł sciankę, a Smoczycy łzy pociekły z oczu. Królikowi aż widelec z łapki wypadł, Smoczyca zwinęła się w kłębek zanosząc się gardłowym śmiechem. A wszystko to przez słowo, jedno słowo. Legowisko Smoczycy jak już zapewne wiecie, nie obfituje w nadmiar metrów kwadratowych…
Jeż stanął w konsternacji w przedpokoju w jednej łapce trzymając szczotkę, a w drugiej szufelkę.
– Twoje robaki narozrabiały – powiedział.
– Nie – warknął w żartach króliczek. – Napisałaś, że sama zrobisz – wyszczerzył ząbki.
Prowokował. Nawet sam nie wiedział jak bardzo prowokował… Cierpliwość Smoczycy nie zna granic… Chyba. Zabrała się za obieranie marchewki, chwilę później już tarła cukinię, marchew i zaczęła mruczeć coś pod nosem, jakieś klątwy pewnie rzucała na cebulę, bo właśnie cebuli nadszedł kres.
Królik pociągał nosem, zapach cebuli drażnił zmysł powonienia i wyciskał ciecz z oczu. Stał i mieszał widelcem w misce z jogurtem…
– Królik w czosnku – mamrotał pod nosem.
– E? – zainteresowała się Smoczyca.
– Cały jamnik walił czosnkem. Następnym razem albo przyniosę gotowy sos czosnkowy, albo zrobię go na miejscu – naburmuszył się.
Mała konsternacja.
– Jeżu?! Co robisz?
– Zamiatam salon.
Smoczyca spojrzała na królika, królik na Smoczycę i parsknęli śmiechem w porozumieniu. Królik zapluł sciankę, a Smoczycy łzy pociekły z oczu. Królikowi aż widelec z łapki wypadł, Smoczyca zwinęła się w kłębek zanosząc się gardłowym śmiechem. A wszystko to przez słowo, jedno słowo. Legowisko Smoczycy jak już zapewne wiecie, nie obfituje w nadmiar metrów kwadratowych…
Jeż stanął w konsternacji w przedpokoju w jednej łapce trzymając szczotkę, a w drugiej szufelkę.
– Twoje robaki narozrabiały – powiedział.
Smoczyca ma trzy robaki. Dwa czarno-białe – Polę, samiczkę, dość spokojną, ale kichającą oraz Bemola, chłopca, rozbójnika, fetyszystę. Jest jeszcze szary w prążki – Jasio, jego to prawie nie widać.
– Sierść zrzucają, fruwa to to wszędzie – tłumaczył.
Królik wepchał jeżowi widelec z odrobiną sosu do pyszczka.
– Ostrzegam, kwaśne.
– Ostrzegam, kwaśne.
Stali nad Smoczycą i patrzyli jak robi placki z cukinii. Królik się oblizywał, jeż się oblizywał, a jak nie patrzyła radośnie, ze świecącymi oczkami robili ruch łapkami jakby walili sztućcami w stół, domagając się karmy.
****
– Mmmm – mruknął króliczek.
Nie przypominał sobie, aby jadł w takiej formie marchewkę z dodatkiem czegoś zielonego, co przypominało mu ogórka. Wyrośniętego, ale jednak ogórka, a ogórki mu się dziwnie kojarzyły.
Mimo to królik mruczał, jeż się oblizywał tak bardzo, że językiem zahaczył o talerzyk i też go oblizał… Smoczyca uśmiechała się mając frajdę z dokarmiania swoich przyjaciół z lasu.
Nie przypominał sobie, aby jadł w takiej formie marchewkę z dodatkiem czegoś zielonego, co przypominało mu ogórka. Wyrośniętego, ale jednak ogórka, a ogórki mu się dziwnie kojarzyły.
Mimo to królik mruczał, jeż się oblizywał tak bardzo, że językiem zahaczył o talerzyk i też go oblizał… Smoczyca uśmiechała się mając frajdę z dokarmiania swoich przyjaciół z lasu.
****
Jeż już powoli się zbierał do swojej norki.
– Kabaretki ma – powiedziała dumnie Smoczyca aż błysło Jej oko.
– Ja chcę zobaczyć – szepnął królik, akcentując każde słowo. – Mogę, mogę? – krzyczał do jeża schowanego za harmonijką w łazience.
– Zaczekaj – odszepnął.
Stał królik i się głupio uśmiechał, przeskakiwał z nogi na nogę.
– Już? Już? Mogę? – dopytywał grzecznie.
Harmonijka zgrzytnęła.
– Ahhhh – klasnął w łapki i podskoczył. – Jakie masz ładne skarpetki! – zachwycił się.
Patrzył, oglądał, macać chciał. Zerkając na Smoczyce niepewnie wyciągnął łapkę.
– Mrrrr – zamruczał. – Lubię samców w skarpetkach, ale częściej ich łapki zgrabniej w nich wyglądają niż moje własne – powiedział, podziwiając samonośne skarpetki jeża.
– Kabaretki ma – powiedziała dumnie Smoczyca aż błysło Jej oko.
– Ja chcę zobaczyć – szepnął królik, akcentując każde słowo. – Mogę, mogę? – krzyczał do jeża schowanego za harmonijką w łazience.
– Zaczekaj – odszepnął.
Stał królik i się głupio uśmiechał, przeskakiwał z nogi na nogę.
– Już? Już? Mogę? – dopytywał grzecznie.
Harmonijka zgrzytnęła.
– Ahhhh – klasnął w łapki i podskoczył. – Jakie masz ładne skarpetki! – zachwycił się.
Patrzył, oglądał, macać chciał. Zerkając na Smoczyce niepewnie wyciągnął łapkę.
– Mrrrr – zamruczał. – Lubię samców w skarpetkach, ale częściej ich łapki zgrabniej w nich wyglądają niż moje własne – powiedział, podziwiając samonośne skarpetki jeża.
zdrada
– Zdradzam Cię – powiedział z poważną miną króliczek. – Zdradzam i nie kryję, że mnie to jara jak węgiel podpałka do grilla – wyszczerzył ząbki w uśmiechu.
Umościł sobie legowisko z trawy i listków. Oparł się o bok smoczycy.
– Zdradzam Cię! Słyszysz? – szturchnął Ją w bok.
– Słyszę – odpowiedziała spokojnie Smoczyca. – Gadasz o dziwnych rzeczach.
– Ja? O dziwnych?! – oburzył się. – Zdradzam Cię! Ukarz mnie za nieposłuszeństwo.
Smoczyca się tylko uśmiechnęła szyderczo.
– Przestań już mlaskać i zjedz coś konkretniejszego… Głodny nie jesteś sobą i strasznie gwiazdorzysz.
– Nie mam snickersa… – zmartwił się.
– Nie prowokuj mnie dzisiaj… W ogóle mnie nie prowokuj.
– Tak, tak wiem. Jak będę prowokował to nie dostanę, albo dostanę tak, że mi nie będzie smakowało…
– No.
– Otwórz pyszczek – uśmiechnął się szeroko podstawiając Smoczycy coś w łapce pod pysk.
– Nie przekupisz mnie…
– Jak to? Żelkami cię nie przekupię?
– Nie.
– A wiesz… że całkiem przypadkiem mam w norce paczkę Maltanek?
– Oszukujesz! – roześmiała się Smoczyca.
Umościł sobie legowisko z trawy i listków. Oparł się o bok smoczycy.
– Zdradzam Cię! Słyszysz? – szturchnął Ją w bok.
– Słyszę – odpowiedziała spokojnie Smoczyca. – Gadasz o dziwnych rzeczach.
– Ja? O dziwnych?! – oburzył się. – Zdradzam Cię! Ukarz mnie za nieposłuszeństwo.
Smoczyca się tylko uśmiechnęła szyderczo.
– Przestań już mlaskać i zjedz coś konkretniejszego… Głodny nie jesteś sobą i strasznie gwiazdorzysz.
– Nie mam snickersa… – zmartwił się.
– Nie prowokuj mnie dzisiaj… W ogóle mnie nie prowokuj.
– Tak, tak wiem. Jak będę prowokował to nie dostanę, albo dostanę tak, że mi nie będzie smakowało…
– No.
– Otwórz pyszczek – uśmiechnął się szeroko podstawiając Smoczycy coś w łapce pod pysk.
– Nie przekupisz mnie…
– Jak to? Żelkami cię nie przekupię?
– Nie.
– A wiesz… że całkiem przypadkiem mam w norce paczkę Maltanek?
– Oszukujesz! – roześmiała się Smoczyca.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz