puść wodze swej wyobraźni

kłamstewka, malutkie takie

Najczęstsze kłamstwa sadystów/ek.

– Nie będzie bolało.
To jedno z najczęstszych kłamstw jakie można usłyszeć z ust sadysty lub sadystki. Dziwnym trafem zawsze jednak ta czynność boli jak pięć skurwysynów…

– Przecież to nie boli aż tak.
Kolejne zdanie, które potrafi zrobić sieczkę z mózgu, zwłaszcza jak pewne części ciała pulsują gorącym bólem i nie ma się ochoty ruszyć tyłka z zimnej podłogi…

– Tylko raz.
Uhm, jasne. Raz… x2 bo pośladki są dwa. Dziwnym sposobem i tak będzie trzeba poprawiać, bo dźwięk nie taki, bo reakcja nie taka, bo za mało krzyku, emocji albo łez, albo po prostu za delikatnie.

– Nie, nie mam ochoty dziś zadawać ci bólu.
Nigdy, ale to nigdy w to nie uwierzę! Owszem można mieć gorszy dzień i nie mieć ochoty iść do sklepu albo robić prania… Ale sadyści sadyzm mają we krwi i nawet nie zadając bólu fizycznego mają satysfakcję z tego, że boli cie to, że nie oberwiesz po tyłku.

– Nie zostawię śladów.
To zdanie… Nie, to takie nierealne, jakiś ślad zawsze zostaje. Może i znika po kilku chwilach czy po paru godzinach… ale jednak jakimś magicznym sposobem częściej nie znika.

A teraz odwrócimy sytuacje.

– Nie chcę już.
Kiedy to oczy i ciało mówią coś zupełnie innego niż język i usta.

– Przestań.
Z głupkowatym uśmieszkiem na twarzy… jakoś te słowa brzmią mało przekonywająco.

– Nienawidzę cię!
Wykrzyczane w chwili fali endorfin… Bzdura… Uwielbia 

– Nie jestem masochistką (ewentualnie masochistą)
Znajome z autopsji. Daje względny spokój… i „odstrasza” potencjalnych sadoli. Ale to kłamstewko ma krótki termin przydatności… chyba czas zmienić wymówkę na „nie jestem aż taką masochistką”…

– Nie lubię siniaków.
Uhm, tak, jasne. Dwa tryliony zdjęć, dziewięć miliardów siniaków „polajkowanych”. Absolutnie. Siniaki to zło.

A to poza konkursem…

– Wpadnij na kawę.
Jeden z moich znajomych twierdzi, że owszem kawę dostał, ale i nie tylko kawę…

****

Jestem ciekawa jakie kłamstewka słyszycie u siebie w relacjach 

                                                                                                                                                                                                                                                                                                                   « każdy chce nieba… wiem

Gwiazdor I »

to co mnie… wku**** część I

Uwaga! Będę narzekać i marudzić, ale nie na to, że za oknem pojawiają się oznaki wiosny, a razem z nią piekielne pyłki. Będę narzekać na ludzi i na ich zachowania. Uogólnię, bo przecież wszystkie te „przypadłości” występują nie tylko w naszym, wąskim, klimatycznym środowisku, ale również (o zgrozo!) możemy się natknąć na nie każdego dnia.

Zawiani.

Człowieka trzeba poznać trzy razy. Raz na osobności, drugi w towarzystwie i trzeci po alkoholu. Mówi się, że alkohol zdradza nasz charakter. Co i jak pijemy, jak się zachowujemy, w jaki sposób po alkoholu odnosimy się do innych… Osobiście stronię od alkoholu w dużych dawkach, mało pijam. Nie potrzebuję alkoholu by się dobrze bawić, a w odległej galaktyce ktoś pije do stanu nieważkości. I co z tego? W sumie nic mi do tego, póki:
– nie jest agresywny
– zachowuje się przyzwoicie (jak na warunki danego miejsca)
– nie łapie się za rzeczy, za które pod wpływem procentów łapać się nie powinien
– nie klei się do mnie i rozumie słowo „nie”

Jednak alkohol potrafi również pokazać jaki stosunek ów upity ma/może mieć do innych zgromadzonych. Wychodzi wtedy z delikwenta bestia.

Chamstwo, prostactwo, buractwo i szelest słomy w butach.

Zawartość alkoholu we krwi to jedno i często bywa objawieniem tych cech… Bywa jednak, że zupełnie trzeźwa osoba, posiadająca przysłowiowy kij w dupie zapomina o dobrym wychowaniu. Osobiście nie jestem wstanie sobie wyobrazić sytuacji gdy kogoś nadepnę (o ile nie jest to tramplingowiec) i nie przeproszę, Szturchnę, kopnę, potrącę… No ależ do cholery, machając łapą i w efekcie wytrącając komuś trunek (niechcący oczywiście), rozlewając na niego i otoczenie zawartość szkła, które z hukiem rozsypuje się po podłodze… Czuję się w obowiązku przeprosić i zaproponować jednak rekompensatę w postaci utraconego trunku. Wypadałoby to też sprzątnąć, bo przecież narozrabiałam. No tak mnie wychowano inaczej, w poszanowaniu własności innych i szacunku do innych.
Co innego gdy celowo komuś coś wylewam po złości (no ale nie przydarzyło mi się jeszcze).
Nie słysząc tego pieprzonego słowa, mam podstawy by sądzić, że:
– ta osoba nie szanuje mnie oraz mojej własności
– zrobiła to celowo, być może aby mnie upokorzyć lub ośmieszyć
– jak nic szuka guza

BHP, a raczej brak zachowania dystansu podczas obserwacji.

Tak wiem, chłosty bywają widowiskowe i osobiście (ostatnio) nie mam nic przeciwko ludziom, którzy patrzą. O ile:
– nie zakłócają mojej prywatnej przestrzeni
– nie przebywają w zasięgu przysłowiowego bata, co stanowi dla nich potencjalne źródło zagrożenia, a mnie rozprasza
– są cicho i nie ingerują w interakcję między Lady, a mną

Sama lubię patrzeć, nauczona doświadczeniem, że dwa metry to może być trochę mało gdy ktoś energicznie wiąże drugą osobę, obieram jednak strategicznie bezpieczniejszą lokalizację. Daleko poza zasięgiem Jej/Jego rąk, tak by przypadkowo nie dostać tym czy tamtym. Jestem cicho, skupiając się na tym co widzę. Swoją obecnością nie przeszkadzam osobom, które się bawią. Ewentualne pytania zadaję później, nigdy w trakcie. Jeśli ktoś bawiąc się wyrazi prośbę o poszerzenie przestrzeni, robię to.Czy to takie trudne do pojęcia?

Ale nie, trafi się fafarafa tru dom i słysząc – odsuń się, jesteś zbyt blisko i możesz oberwać – oburzony odpowie ci, że to nie twoja sprawa. W takich sytuacjach odechciewa mi się gier i zabaw. Nie ma teatrzyku. Wścibski obserwator ma jeszcze pretensje i rzuca to ja sobie pójdę. A idź z bogiem, siedź jak masz życzenie – to nie moja sprawa. Przedstawienie zakończone. Kurtyna i oklaski na stojąco poproszę.

Wiem jak istotny jest komfort przestrzeni, wiem jak istotne jest moje własne bezpieczeństwo i dlatego stosuję „BHP” nie ważne jak śmiesznie to brzmi. I wkurwia mnie, no niemiłosiernie mnie wkurwia jak ktoś pcha nos między drzwi, a framugę. Bo takim brakiem „elementarnych” podstaw psuje MI zabawę.

Dwulicowość, czyli jak wiatr zawieje. Plotki, ploteczki i ogólne pierdolenie.

Nie potrafię, nie chcę i nie potrzebuję rozumieć po ki wafel takie zjawisko się przewija, ale ludzie, którzy ślinią się do ciebie w miejscu x i obrabiają ci dupę w miejscu y z ludźmi z innej planety… Wkurwiają mnie. Powodują awersję do nawiązywania kontaktów między ludzkich. Skutecznie zniechęcają do tego by ufać ludziom… Zazdrość? Zawiść? Zamiast starać się mieć więcej… Interesowanie się każdą dupą, zamiast swoją, swoimi sprawami…

To mnie wkurwia, a Was co jeszcze wkurwia?                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                               niby zabawa, a to jednak wyzwanie II

ciasto marchewkowe i królicza tęcza »

to co mnie… wku**** część II

Narzekania ciąg dalszy. Tym razem będzie bez „głębokiego” wstępu, ale za to treść, może okazać się kijem w mrowisko.

Internetowi pieniacze.

Fakt bycia zaatakowanym i zwrócenie uwagi, że ktoś nie życzy sobie takiego traktowania wzbudził konsternację u jednej uległej, a jako że to była wyznawczyni kultu korony swojego D, to i wielce się oburzyła. Zabolał ją fakt nazwania rzeczy po imieniu i nie widziała początku sytuacji lub nie chciała jej zobaczyć. Zamiast tego postrzegała sprzeciw i zwrócenie uwagi (w formie grzecznej) jako zamach stanu i próbę zdyskredytowania trzymającego władzę. Pokazuje kły, warczy, rzuca się z pazurami i miota.
Takie postawy przypominają mi ujadającego małego pieska z pianą na pysku w obronie swojego właściciela z klapkami na oczach, który nie posprzątał po zrobieniu boruty. Bo mu nie wypada jako osobie D przyjąć argumentacji i przeprosić (ale ten wkurw już opisywałam). Bo to takie „nie-trudom”.

Więc rozjuszona sunia, szarżuje reagując agresją na wszystko skierowane do niego lub do niej nie ważne czy jest to zapytanie, czy wyrażenie zdania na temat głupiego zdjęcia.
To chore postępowanie.
Najzabawniejsze jest jednak to, że w moim odczuciu osoba – każda osoba, nie potrafiąca wyartykułować słowa przepraszam, to osoba która daje sobie prawo do robienia krzywdy innym, rzucania błotem i gównem na prawo i lewo i nie poczuwa się do ewentualnej winy za dramaturgię. To to samo jakby komuś wbić widelec w oko i zapytać czy smakowało.

– Ciaf, ciaf, ciaf – dała głos, mała, zbuntowana, suka rasy Chihuahua.
Biedny zwierzak ślepo podążający za swym panem nie wykazuje odrobiny własnego myślenia. A zbliżają się wakacje.

Taka osoba w moim odczuciu jest toksyczna i niegodna mojego zainteresowania… I oczywiście źle nikomu nie życzę, ale zaciekle broniące i szczekające niewiasty same przekonują się wcześniej czy później o tym jak to jest na własnej skórze. Potem jest wielki serial spod znaku wybacz mi albo mamy cię. Eee, nie moja bajka.

Kojarzycie bajkę dla dzieci 101 dalmatyńczyków? Tam była taka scena jak sznaucer miniaturka przekazując wiadomość o porwaniu szczeniąt, spada z murku szczekając.

A wszystko to, bo ciebie kocham. Po nocach szlocham…
Próby przypodobania się, zwrócenia uwagi czy sama nie wiem czego jeszcze, bo w imię czego? Najprawdziwszej głupoty czy ślepoty?

A wszystko to, oczywiście w ramach szeroko pojmowanego świata wirtualnego, jeśli już takie dziewcze wychyli nosek zza wirtualnego świata, to stoi pod ścianą i słowem się nie odezwie lub będzie omijać szerokim łukiem tych na których warkoliła przez światłowody.
Nie mówię tutaj o tym żeby od razu nieporozumienia rozwiązywać przemocą, ale jednak szczera rozmowa potrafi rozwiązywać konflikty.

Tru dom

Temat powracający wiele razy.
Kreowanie siebie jako osoby nieomylnej, bezkompromisowej, zamykanie się na krytykę (o zgrozo, ktoś ma czelność krytykować dominującego?), w chwili braku argumentacji w dyskusji, stosowanie prób manipulacji. Nie przyjmowanie rad dotyczących bezpieczeństwa, co z tego, że daną praktyką można komuś zrobić trwałą krzywdę. To jest jego zabawka, a ty się nie wtrącaj.
Wysyłanie komunikatów tekstowych w formach poleceń do osób z zadeklarowaną rolą niedominującą (również do tych, którzy są w relacjach), ale również do tych z zadeklarowaną stroną D. Brak poszanowania odczuć, preferencji, ogólna nietolerancja w stosunku do inności innych w danej grupie.

Paniczny „strach” przed podstawowymi zachowaniami dobrego wychowania, bo korona tru domina spadnie z głowy. A słowo przepraszam w dyskusji stanowi o słabości dominującej osoby.

O bosz… To traktowanie z góry innych i wywyższanie się, wynoszenie na piedestał – patrzcie jestem prze zajebisty i boski, kochajcie mnie wszyscy, a później i tak wam obrobię tyłek za waszymi plecami i kopnę w dupę.
Pozory, sztuczność, kłamstwa w żywe oczy, dwulicowość – wiem, wiem, powtarzam się.

Rzygać mi się chce na to wszystko i już teraz rozumiem, dlaczego ludzie, którzy mają faktycznie coś do powiedzenia, mają doświadczenie, siedzą w klimatycznej piaskownicy od wielu, wielu lat, siedzą cicho, pochowani gdzieś w odmętach tego czy innego portalu. Nie wypowiadają się bo i po co?
Szkoda. Merytoryczna dyskusja pogłębia świadomość dotyczącą zagrożeń i rozwija zdolności, wiedzę, a i nieraz zwiększa chęci do czegoś czego się nie zna lub czego się nigdy nie chciało/nie robiło.

Jesteś taki fajny…

…dopóki nie masz własnego zdania, a gdy ono jest odmienne od „wzorca” w danym kółku wzajemnej adoracji zostajesz wykluczony jako osoba, która ma inne poglądy, inne postrzeganie tematu i w dodatku bezczelnie o tym mówi.
Wstydź się!

Najwyższej jakości argument.

Skończ. Koniec. Prowadzisz monolog od tej chwili.
Wkurwiające, nie?
W sumie mnie to nawet bawi, jak komuś kończą się argumenty i ucieka się do takich rozwiązań, bo to tylko pokazuje jakimi wartościami człowiek się kieruje. Jak współżyje ze społeczeństwem, próbując odebrać mu prawo do odpowiedzi na potencjalny zarzut czy atak. Och siła argumentacji bywa olbrzymia i tak szybko potrafi wytrącić kogoś z równowagi. Hue, hue.

To tyle na dziś, ciąg dalszy zapewne nastąpi.

Wszelkie podobieństwo do osób lub zdarzeń jest „przypadkowe”.