27 najbardziej przerażających narzędzi tortur

Od czasów starożytnych ludzie prześcigali się w wymyślaniu coraz to okrutniejszych metod zadawania bólu. Narzędzia tortur, mimo ograniczonych możliwości metod produkcji, są różnorodne i niezwykle pomysłowe.

"Ludzie ludziom zgotowali ten los" - to pierwsze słowa, które można przeczytać w "Medalionach" Zofii Nałkowskiej. Nic innego też nie przychodzi do głowy, gdy się czyta, jak przemyślne i nieprawdopodobne narzędzia był w stanie wymyślić człowiek, żeby zadać ból. Najgorsze jest to, że nawet kiedy miały zabić ofiarę, i tak najpierw zamęczały, a potem odzierały z człowieczeństwa. Sama lektura przyprawia o gęsią skórkę. Przedstawiamy te najgorsze. Uwaga - nie dla wrażliwych.                                                                                                                                                                                                                                         Oto 27 najbardziej przerażających narzędzi tortur.

1. Obcinacz uszu.

Hełm służył do ucinania uszu ofierze. Nakładano go na głowę, tak że uszy wystawały tuż pod ostrzami. Wtedy wystarczył szybki ruch i były  amputowane. Oczywiście to także idealne urządzenie do potwierdzania podejrzeń sędziego.

2. Maska wstydu.

Stosowana w dawnej Europie, głównie w Niemczech, za wykroczenia błahe z perspektywy człowieka współczesnego. Zakładano je ofiarom zakutym w dyby, obwożonym po mieście w klatkach lub czasem puszczanym na wolność. Miały wiele różnych form, zależnie od przewinienia: kłamcy nosili maski w taki sposób, że uniemożliwiały mówienie. Mogły mieć prostopadłą blaszkę, która wchodziła do ust, opierając się na języku; plotkarze dostawali maskę z długim jęzorem.

3. Rozdzieracz piersi.

Rozdzieracz piersi - wyspecjalizowane narzędzie tortur, stosowane wobec kobiet. W procesach inkwizycyjnych kobiety torturowane były z dużym okrucieństwem, głównie pod zarzutem czarów, ale również herezji, bluźnierstwa, cudzołóstwa lub innych czynów, w zależności od uznania inkwizytorów. Rozdzieracz to narzędzie, które kat wbijał w piersi przesłuchiwanej kobiety, często podgrzewając wcześniej metalowe ostrza. Jeśli to nie wystarczyło, by kobieta przyznała się do winy, kat przystępował do roszarpywnia piersi.
Innym wariantem tego narzędzia tortur był pająk, znany również jako hiszpański pająk, bo stosowała go hiszpańska inkwizycja. Służył nie tylko do rozdzierania piersi, miał szersze zastosowanie - ostrza umocowanego na linie narzędzia wbijano w piersi, pośladki lub brzuch ofiary i podnoszoną ją pod sufit izby tortur. Jeśli mimo to torturowana osoba nie przyznawała się do winy, po kilku godzinach umierała z upływu krwi.

4. Widełki heretyków.

Widełki heretyków (widelec heretyka) to podwójne metalowe widełki, skierowane w przeciwne strony, z zamocowanym skórzanym paskiem.
Przesłuchiwanemu wiązano ręce za plecami i podwieszano go pod sufitem lub unieruchamiano w inny sposób, tak aby nie mógł się położyć. Na jego szyi zapinano pasek z widełkami, by jedna para ostrzy wbijała się w podbródek, a druga w tors. Po pewnym czasie ofiara z powodu zmęczenia musiała opuścić głowę i wówczas ostrza widełek przebijały jej ciało, powodując wielki ból. Tortura mogła trwać nawet kilka dni i wtedy dodatkowym cierpieniem torturowanej osoby był brak snu.
Widełki były często stosowane, głównie wobec heretyków, ponieważ za pomocą prostego, niewielkiego narzędzia można było przysporzyć ofierze długich cierpień - tortura nie naruszała narządów wewnętrznych i nie prowadziła do śmierci ofiary, ale była bardzo bolesna. Znano ją w średniowieczu, ale szczyt jej popularności przypada na czasy hiszpańskiej inkwizycji.

5. Hiszpańskie buty.

Brodequin to wynalezione we Francji narzędzie tortur zaliczane niekiedy do kategorii hiszpańskich butów, gdyż służyło do miażdżenia nóg. Miało ono kształt ciasnej drewnianej skrzyni, w której umieszczano obie nogi przesłuchiwanego. Następnie kat wbijał drewniane lub żelazne kliny w szczeliny w górnej części skrzyni, najpierw w okolicy kolan torturowanego, a później kolejne w kierunku stóp. Najpierw pękały stawy, a gdy kliny wbijano coraz głębiej, łamane i miażdżone były kości. Kiedy ofiara traciła przytomność, cucono ją i kontynuowano torturę. Najbardziej znaną osobą poddaną tej torturze był ksiądz Urbain Grandier (spalony później na stosie), oskarżony o "czarnoksięstwo" i "spowodowanie opętania" kilku mniszek z klasztoru w Loudun.

6. Córka śmieciarza.

Córka śmieciarza albo bocian - pod koniec średniowiecza wyposażenie ówczesnych izb tortur (głównie francuskich i włoskich) poszerzono o jeszcze jeden wynalazek, zwany córką śmieciarza lub bocianem. Niepozornie wyglądające narzędzie w kształcie żelaznego pasa obejmowało szyję ofiary i biegło w kierunku kolan, unieruchamiając w krótkim czasie torturowaną osobę i powodując skurcze prawie wszystkich mięśni. Przyrząd utrzymywał nogi ofiary w zgiętej pozycji. Wywołane tym bóle, stopniowo narastające, doprowadzały torturowanego do obłędu. Nazwa tego narzędzia tortur wzięła się stąd, że swoim wyglądem przypominało ono kobietę ubraną w suknię rozszerzającą się ku dołowi.
Wynalazcą "córki śmieciarza" był angielski porucznik Leonard Skeffington, służący w londyńskiej twierdzy Tower w czasach Henryka VIII.

7. Gruszka.

Gruszka (doustna, dopochwowa, doodbytnicza), znana jest również jako gruszka udręki, gruszka papieża lub gruszka dusicielka. Gruszką doustną torturowano przede wszystkim przesłuchiwanych heretyków i bluźnierców. Hiszpańska inkwizycja stosowała ją również wobec osób oskarżonych o czary. Gruszką o większych rozmiarach - tzw. dopochwową - wymuszano zeznania na kobietach, którym zarzucano seksualne kontakty z szatanem, natomiast gruszką doodbytniczą torturowano podejrzanych o sodomię i homoseksualizm. Narzędzie wkładano gwałtownie do ust, pochwy lub odbytu ofiary i z pomocą śruby, w którą gruszka była zaopatrzona, zwiększano jej rozmiar aż do wyrządzenia oskarżonemu nieodwracalnych ran. Kara ta była szczególnie okrutna zwłaszcza wtedy, gdy gruszki posiadały specjalne kolce.

8. Rozłupywacz kolan.

Rozłupywacz kolan to narzędzie zazwyczaj wykonane z drewna i wyposażone w metalowe zęby, których liczba wahała się od 3 do 20. Rozłupywacz był wystarczająco duży, aby za jego pomocą zgniatać większe stawy, nie tylko kolana, ale również łokcie i ramiona. Czasami podgrzewano metalowe kolce, by zwiększyć ból. W innym wariancie narzędzie to miało kilkadziesiąt mniejszych kolców, które powoli wbijały się w ciało torturowanej osoby, gdy kat dokręcał śruby łączące obie części urządzenia. Rozłupywacz kolan należał do grupy narzędzi stosowanych na początku cyklu tortur, a jego użycie skutkowało trwałym kalectwem torturowanej osoby. Jeśli mimo to nie przyznawała się ona do zarzutów, poddawana była kolejnym torturom, takim jak madejowe łoże, drabina lub wahadło, które zazwyczaj kończyły się śmiercią torturowanego.

9. Żelazna dziewica.

Żelazna dziewica, to skrzynia o kształtach i rozmiarach dopasowanych do ciała ludzkiego. Powszechnie uważa się, że uzbrojone były w ostre szpikulce umieszczone od wewnętrznej strony zamocowanych zawiasowo klap, które wbijały się w ciało torturowanego w miarę zamykania urządzenia, dotkliwie go raniąc. Było ono tak skonstruowane, że wbijające się kolce zadawały ogromny ból, jednak nie naruszały ważnych dla życia organów.

10. Drabina tortur.

Drabina tortur - przesłuchiwaną osobę rozciągano nie tylko przy pomocy wahadła lub madejowego łoża, lecz również z użyciem drabiny, specjalnie skonstruowanej do tego celu. Ofiarę umieszczano na ustawionej pod kątem drabinie, jej ręce wyginano do tyłu i przywiązywano do drabiny. Do związanych nóg doczepiano linę, której drugi koniec przymocowany był do walca, obracanego za pomocą kołowrotu.
Różne źródła potwierdzają, że ofiarę rozciągano nawet o 30 centymetrów, co wynikało z przemieszczenia wszystkich stawów w rękach i nogach, rozczłonkowania kręgosłupa oraz rozdarcia i rozwarstwienia mięśni kończyn, klatki piersiowej i brzucha.
W pierwszym etapie tej tortury rozciągano ramiona; drugi etap to rozciąganie stawów kolanowych, biodrowych i łokciowych; trzeci etap kończył się wyrwaniem kości ze stawów. Po drugim etapie torturowana osoba była okaleczona na całe życie; trzeci etap doprowadzał do uszkodzenia narządów wewnętrznych, paraliżu całego ciała i w konsekwencji do śmierci w ciągu kilku dni.

11. Kołyska Judasza.

Kołyska Judasza - głównym elementem tego narzędzia tortur był szpic w kształcie ostrosłupa, zazwyczaj okuty blachą, wsparty na drewnianych nogach. Torturowaną osobę rozbierano i za pomocą systemu lin podciągano do góry ze związanymi rękami. Następnie kat wielokrotnie opuszczał ją na ostry wierzchołek, by zagłębił się on w odbyt (u mężczyzny) lub pochwę (u kobiety). W ciele ofiary dochodziło do rozerwania narządów wewnętrznych. Gdy wskutek bólu torturowana osoba traciła przytomność, cuconą ją, by kontynuować przesłuchanie. Czasami w celu przedłużenia cierpień ofiary pozostawiano ją zawieszoną nad urządzeniem przez noc i następnego dnia rano kontynuowano tortury.
Kołyska Judasza czyszczona była rzadko albo wcale. Jeśli ofiara nie umarła od tortur, często umierała od zakażenia.

12. Tortura wodna.

Tortura wodna - jedna z głównych tortur stosowanych przez hiszpańską inkwizycję, polegająca na wlewaniu wody do gardła podejrzanego. Torturowana osoba dusi się, podtapiana wodą. Po hiszpańsku tortura ta nazywa się toca, czyli "szmatka", bo w usta ofiary wsadzano płótno, by nie mogła wypluwać wlewanej wody. Tortura ta, rozpowszechniona przez inkwizycję, stała się również jedną z najczęstszych tortur współczesnych, znaną powszechnie pod angielską nazwą waterboarding - jest prosta w wykonaniu, dotkliwa dla torturowanej osoby i nie zostawia żadnych śladów zewnętrznych. Wiadomo, że była stosowana przez żołnierzy amerykańskich w czasie wojny z Wietnamem.

13. Wahadło.

Wahadło, obok madejowego łoża to jedno z najczęściej stosowanych przez inkwizycję narzędzi tortur. Konstrukcja składała się z umieszczonego pod sufitem haka z kółkiem, przez które przeciągnięta była lina. Jeden jej koniec umocowany był do kołowrotu, a do drugiego końca przywiązywano wygięte do tyłu i związane ręce przesłuchiwanego. Krępowano mu też nogi, czasami dodatkowo obciążając je kamieniami. Kat, obracając kołowrotem, wciągał torturowanego na linie do góry. Wówczas jego ręce zaczynały wyginać się w stronę pleców, a ciężar ciała ściskał jamę opłucnej, utrudniając oddychanie. Gdy tortura trwała dłużej, wówczas kości wyskakiwały ze stawów i zrywały się ścięgna. Rozciąganie przy użyciu wahadła często kończyło się śmiercią ofiary. Tortura ta była stosowana w obozach koncentracyjnych, w czasie II wojny światowej.

14. Madejowe łoże.

Madejowe łoże, zwane również ławą do rozciągania, w średniowiecznej Europie stanowiło podstawowe wyposażenie każdej izby tortur i było jednym z głównych narzędzi w procesach inkwizycyjnych. Według różnych źródeł, ciało torturowanej osoby można było rozciągnąć nawet o 30 cm. Z jednej strony ławy mocowano wyciągnięte do tyłu i skrępowane ręce ofiary, a z drugiego końca przywiązywano jej nogi do lin połączonych z kołowrotem. Obracając nim, kat rozciągał torturowaną osobę aż do rozerwania stawów, więzadeł i tkanek. Aby zwiększyć cierpienia ofiary, pod jej plecy podkładano małe walce z wystającymi gwoździami, tzw. naszpikowane zające, które wyszarpywały z pleców płaty ciała. Przesłuchanie z użyciem madejowego łoża dzieliło się na trzy etapy: w pierwszym rozciągano ramiona i biodra przesłuchiwanego, drugi etap to rozciąganie łokci, bioder i kolan, oraz etap trzeci - rzadko do niego dochodziło, bo torturowany albo się wcześniej przyznawał do winy, albo umierał - to rozrywanie mięśni i pozostałych stawów.

15. Piła.

To jedna z najokrutniejszych tortur, jakie człowiek mógł wymyślić. dea wzięła się stąd, że kiedy ofiara została powieszona głową w dół, większość krwi spływa do głowy. To ważna część procesu ponieważ podczas, gdy kat piłował krocze skazanego, cała krew w głowie sprawiała, że ofiara nie zemdlała jak normalnie dzieje się pod wpływem tak ogromnego bólu . Zazwyczaj piła docierała do pępka zanim tracił świadomość, czasem aż do splotu słonecznego.

16. Nabicie na pal.

Bardzo bolesny i jeden z bardziej okrutnych sposobów wykonywania kary śmierci. Stosowany był od czasów starożytności aż do XVIII w. i bardzo popularny w czasach imperium greckiego i rzymskiego.
Narzędziem kary był przygotowany wcześniej pal – zaostrzony z jednej strony drewniany słup. Nogi leżącego na ziemi skazańca kat wiązał sznurami lub powrozami do pary koni lub wołów, a pal kładł między nogami skazanego. Gdy zwierzęta zaczynały iść, ciągnęły ze sobą skazańca. Pal wbijał się w odbyt człowieka i pogrążał się dalej, ale nie dopuszczano do tego, by przebił go całkowicie. Następnie kat odwiązywał zwierzęta, a słup z nabitym człowiekiem stawiano pionowo. Pod wpływem ciężaru ciała pal pogrążał się coraz głębiej, przebijając powoli wnętrzności. Skazaniec konał przez długi czas, zależnie od wytrzymałości organizmu i stopnia uszkodzenia organów wewnętrznych, trwać to mogło nawet 3 dni. Krzywo wbity pal znacznie przedłużał cierpienia skazańca. Czasami, dla zaostrzenia kary, skazańca po nabiciu na pal smarowano łatwopalną substancją i podpalano. Szczególne upodobanie do tego rodzaju egzekucji przypisywano hospodarowi wołoskiemu Vladowi III Tepeszowi, którego przydomek oznacza właśnie palownik. Inny jego przydomek to Dracula.

17. Krzesło przesłuchań.

Krzesło samo w sobie nie było groźnym narzędziem tortur. Sadzana na nim osoba odczuwała jedynie lekki dyskomfort. Ostro zakończone kolce umieszczone w gęstą sieć, przebijały ciało jedynie w miejscach nacisku uprzęży unieruchamiających jeńca, co choć bolesne, nie gwarantowało sukcesu. Dlatego też krzesło stosowano w połączeniu z innymi formami tortur. Na łonie kobiet dla dodatkowego obciążenia kładziono około pięćdziesięciokilogramowy kamień. Torturę prowadzono przez wiele godzin. Kat zwiększał dodatkowo cierpienia osoby torturowanej chłoszcząc ją, szarpiąc ciało kleszczami, miażdżąc palce lub używając innych technik. Inną formą było wykorzystanie w torturach żywiołu ognia. Pod krzesłem umieszczano palenisko. Ogień oddziaływał na stalowe siedzisko, w efekcie rozgrzane do wysokich temperatur kolce zagłębiały się w ciało oskarżonego, powodując niezwykle bolesne obrażenia. Krzesła miały różne wymiary, kształty i odmiany.

18. Flagrum, czyli rzymski bicz.

Flagrum to bicz z twardą rękojeścią. Posiadał dwa lub trzy rzemienie zakończone ostrymi kamieniami lub metalowymi haczykami. Historycy twierdzą, że to właśnie takim przyrządem biczowany był Chrystus. Podczas chłosty flagrumem wyrywało się dosłownie kawałki ciała. Końcówki biczów zawijały się i raniły również przód ciała, choć używano go do chłostania pleców i pośladków skazańca. Przy ówczesnym poziomie medycyny mało kto wychodził żywy po takiej karze.

19. Buty pokutne.

W okolicach pięty tych żelaznych butów były trzy otwory widoczne z góry, oraz z boku trzy szpikulce. Kat czekał, aż ofiara zmęczy się chodzeniem na palcach…

20. Łamanie kołem.

Nagą ofiarę z szeroko rozstawionymi kończynami przywiązywano do metalowych pierścieni. Następnie pod jej biodra, kolana, kostki, łokcie i nadgarstki podkładano grube kawałki drewna. Wtedy kat miażdżył jej ciało ciężkim kołem (rodzajem kanciastej maczugi, której krawędzie były obite metalem). Po zmiażdżeniu kończyn ofiarę stawiano w pozycji pionowej. Następnie gawiedź pastwiła się nad nią, np. wydłubując jej oczy. Rozróżniano dwie formy tej kary: łamanie kołem od dołu, w kolejności łamano kostki, nadgarstki; łydki, przedramiona; uda, ramiona; klatkę piersiową (kręgosłup), oraz łamanie kołem od góry, mające znamiona litości, aktu łaski, wykonywano w odwrotnej kolejności – pierwszym uderzeniem w klatkę piersiową łamiąc kręgosłup; w ten sposób przerwanie rdzenia kręgowego powodowało, że skazany (o ile przeżył) nie odczuwał bólu przy kontynuacji wykonania kary.

21. Garota.

Garota jest urządzeniem, które ma za zadanie zadusić człowieka na śmierć, a niektórych przypadkach doprowadzić również do złamania kręgów szyjnych. Stosowana była w Hiszpanii, aż do 1978 roku, kiedy została zakazana wraz ze zniesieniem w tym kraju kary śmierci. Zasada działania polegała na tym, że skazany siedział na krześle kiedy pętla powoli, w wyniku kręcenia korbą przez kata, zaciskała mu się na szyi. Niektóre wersje Garoty wyposażone były dodatkowo w stalowe śruby, które wbijały się kark powodując miażdżenie kręgów szyjnych, a ofiara konała w bolesnych konwulsjach. Taka wersja nazywana była Garotą Katalońską. Ostatnimi ofiarami Garoty w Hiszpanii byli Salvador Puig-Antich i Heinz Chez, na których wyrok śmierci wykonano w marcu 1974 roku. Z kolei ostatnim państwem na świecie, który zakazał stosowania tego sposobu egzekucji była Andora, która uczyniła to dopiero w 1990 roku. Chociaż stosowanie Garoty zostało prawnie zakazane na we wszystkich krajach na świecie, szkolenie z jej stosowania do dziś prowadzone jest wśród żołnierzy Legii Cudzoziemskiej.

22. Obdzieranie ze skóry.

Obdzieranie ze skóry, zwane również skórowaniem, polegało na usuwaniu z ciała skazańca płatów skóry, tak jak ma to miejsce w przypadku zwierząt przed przygotowaniem do spożycia lub dla pozyskania ich futra. Obdarcie ze skóry, jako forma egzekucji miało za zadanie wywołanie dodatkowego efektu tortury, a ofiara konała w niewyobrażalnych mękach. Ten sposób egzekucji był powszechnie stosowany w starożytności przez Asyryjczyków oraz za panowania dynastii Ming.

23. Spiżowy byk.

Spiżowy Byk zwany również Bykiem Sycylijskim, skonstruowany został w Grecji przez Perillosa z Aten dla dla Phalarisa z Akargas jako narzędzie egzekucji przestępców. Konstrukcja wykonana z brązu lub mosiądzu pozwalała na umieszczenie w środku skazańca, a następnie rozpalenie ognia pod bykiem, co doprowadzało do nagrzania metalu aż do koloru żółtego i w konsekwencji pieczenie żywcem ofiary. Zaprojektowany w specjalny sposób system rurek powodował, że wydobywający się z wnętrza krzyk ofiary brzmiał jak ryk rozjuszonego byka. Podobno po otwarciu byka, spalone kości ofiary lśniły jak klejnoty i wykonywano z nich bransolety.

24. Ling Chi.

Egzekucja zwana również śmiercią poprzez tysiąc cięć, stosowana była głownie jako kara za najcięższe przestępstwa, zdradę czy też ojcobójstwo. Tę formę kary śmierci stosowano powszechnie w Chinach od około 900 r.n.e. aż do jej zniesienia w 1905 roku. Proces ten obejmował skrępowanie i przywiązanie ofiary do drewnianego stelaża, często wystawionego w miejscu publicznym, a następnie wielokrotnego wycinania fragmentów ciała. Mięśni, skóry ale także i kończyn. W późniejszym okresie skazanemu podawano opium w akcie miłosierdzia lub w celu zapobieżenia omdleniom. Kara miała mieć wymiar "trzypoziomowy". Po pierwsze publicznego upokorzenia, po drugie powolnej i długotrwałej śmierci w połączeniu z okrutnym bólem i po trzecie kary i upokorzenia po śmierci.

25. Wypatroszenie.

Polegało na usunięciu niektórych lub wszystkich, ważnych dla życia organów wewnętrznych. Podczas stosowania tej kary śmierci zawsze ostatnimi usuwanymi organami były serce i płuca, tak żeby skazany pozostawał przy życiu jak najdłużej, a egzekucja była długa i bolesna. Ten sposób powszechny był jako kara śmierci oraz jako sposób samobójstwa w starożytnej Japonii.

26. Scaphism.

Scaphism był stosowanym w starożytnej Persji sposobem egzekucji poprzez męczeńską i długotrwałą śmierć. Nazwa pochodzi od greckiego słowa skaphe znaczącego tyle co wydrążony. Nagiego skazańca krępowano i przywiązywano do łodzi pojąc go miodem i mlekiem, aż do momentu wystąpienia ostrej biegunki (lub wypełniano jego odbyt mieszanką miodu i mleka), a całe ciało dodatkowo smarowano miodem. Łodzie dryfowały z ofiarą po bagnach, a zwabione przez odchody i miód owady kąsały skazańca i rozmnażały się w jego ciele. Agonia była bardzo bolesna i trwała przez kilka dni. Śmierć, gdy w końcu nadeszła, następowała za zwyczaj z odwodnienia, głodu i wstrząsu septycznego.

27. Kocia łapka.

Pod tą niewinną nazwą kryje się potworne narzędzie tortur. Kocia łapka, to swojego rodzaju grabki, z żelaznymi zębami. Ofiarę wieszano za ręce, po czym kocią łapką zdzierano skórę, mięśnie aż do kości.

    

   

                                                                                                                                      

To również cię zainteresuj